มนุษย์เราได้ยินเสียงต่างๆ เกิดจากคลื่นเสียงเดินทางผ่านอากาศกระทบกับเยื่อแก้วหูเกิดการสั่นสะเทือนของกระดูก 3 ชิ้นที่อยู่ในหูชั้นกลาง ส่งคลื่นเสียงไปยังหูชั้นใน เมื่อมีเสียงดังมากเกินไปผ่านเข้ามายังหู ร่างกายจะมีกลไกป้องกันเสียงดังนั้นโดยการหดตัวอัตโนมัติของกล้ามเนื้อ ซึ่งจะช่วยลดระดับเสียงที่จะผ่านเข้าไปยังหูชั้นในได้ประมาณ 30 – 40 dB

       หูชั้นในจะมีอวัยวะรูปก้นหอย ที่เรียกว่า คอเคลีย (Cochlea) ที่บรรจุของเหลวและเซลล์ขน (Hair Cell) ทำหน้าที่รับความรู้สึกสั่นสะเทือนแปลงเป็นคลื่นประสาทส่งไปยังสมอง เพื่อแปลความหมายของเสียงที่ได้ยิน เซลล์ขนจะมีความยาวไม่เท่ากันและมีความจำเพาะต่อความถี่ใดความถี่หนึ่ง

       กรณี เสียงดังมากเกินกว่าการป้องกันโดยธรรมชาติของร่างกาย หรือดังเกินกว่า 85 dB เมื่อคลื่นเสียงเดินทางมาถึงเซลล์ขนจะทำให้มีการสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่องเป็นเวลานานติดต่อกัน เซลล์ขนจะไม่สามารถปรับคืนสภาพสู่ปกติ และหลุดร่วงไป เกิดการขาดช่วงการเดินทางของเสียงที่ส่งไปยังสมอง จึงทำให้สูญเสียการได้ยินในช่วงความถี่เสียงนั้น